VFR afgerond en roadtrip!

Een klein berichtje van Stef:

Na 44 vluchten VFR (Visual Flight Rules, voornamelijk vliegen op zicht) is het na een eindcheck VFR afgelopen! De check dus gehaald en dan kan je beginnen aan IFR (Instrument Flight Rules, vliegen op de instrumenten). Tegelijkertijd begin je dan met het leren vliegen van een ander vliegtuig, een zogenaamd complex airplane. Deze heeft een retractable gear en een constant speed propeller (dit houd in dat je zowel de druk achter de propeller en de snelheid van de propeller onafhankelijk van elkaar in kan stellen, voorheen was het gewoon: gas of geen gas erachter).

Hieronder een verhaaltje wat ik de laatste dagen heb gedaan!

Roadtrip van Thijs, Tim, Stef en Annemiek
Phoenix – Las Vegas – Reno – Yosemite Park – San Francisco – Los Angeles - Phoenix
Dag 0
Spannende dag voor Stef en Tim, zij mochten namelijk D44 vliegen! Thijs en Annemiek hebben dit natuurlijk al afgerond en zouden D00 op de Arrow vliegen. Helaas gaat het de laatste tijd enorm traag op de Arrow, of je wordt niet ingedeeld, of je moet je vliegtuig squawken, of het weer is weer eens buiten limieten, het is altijd wat. Daardoor vliegen IFRsjaarzen gemiddeld 2 keer per week. Nadat Stef en Tim hun 44 hadden gehaald (yay!), besloot Stef actie te ondernemen en naar Haber te stappen met een dealtje: als wij nou even paar daagjes vrij kregen voordat we IFR begonnen, gaven we andere mensen de kans de Arrow sneller af te ronden, en konden we erna zelf sneller doorvliegen. Nouuu, zei Haber toen, ik zal zien wat ik kan doen. Toen Thijs en Annemiek terugkwamen van hun 1e Arrow vluchtje, hadden ze dan ook een mailtje van Haber gekregen, waarin stond dat hij besloten had een pauze in te lassen voor degenen die net VFR hadden afgerond. We werden 26 september terugverwacht! ‘ Use the time as you see fit, however please keep studying’. Met 10 dagen vrij in het vooruitzicht wisten we wel een geschikte indeling van de tijd te bedenken: Roadtrip! Al aan het eind van de middag was het plan ontstaan om richting San Fransisco te gaan. Ook was er het weekend een airrace in Reno, waar we ook wel graag heen wilden gaan. Heenweg via Las Vegas, terugweg nog even via LA, achja als je een weekje hebt kun je het gebruiken ook! Toen we ‘s avonds met zn vieren om de tafel zaten, bleek er echter een klein probleempje te zijn: vervoer. Thijs en Tim hadden toestemming nodig van Bas en Thomas om hun bus mee te nemen, en Annemiek en Stef zouden ook een huis vol mensen beroven van de auto. Verschillende opties overwogen, en uiteindelijk toch maar besloten om te proberen een auto te huren. Aangezien we allemaal onder de 21 zijn, was dat lastig (en duur waarschijnlijk), maar niet onmogelijk, we hadden namelijk een adresje gekregen die ook onder de 21 verhuurde. Na afgesproken te hebben de volgende dag vroeg naar school te gaan om ons papierwerk (ja dat was er ook nog) te doen, gingen we allemaal lekker slapen.

Dag 1

Tim had ‘s ochtends de automan gebeld, we bleken voor 500 dollar een auto voor een week te kunnen huren! Goed nieuws dus, maar eerst maar richting school. Aangezien het papierwerk bij Thijs iets langer duurde, gingen Stef, Tim en Annemiek met z’n drieën naar de autodealer toe. Na veel rondgereden te hebben konden we uiteindelijk een Ford Expedition meenemen! Het bleek nog iets meer te kosten met verzekering en belasting etc, maar we vonden het een redelijke prijs voor zo’n auto. Inpakken, boodschappen doen, en wegwezen dus maar! Uiteindelijk zaten we 1600LT in de auto. Al op de terugweg naar de Springs (na autohuren) hadden we besloten een grapje uit te halen met Thijs: we zouden hem gaan vertellen dat hij niet verzekerd was omdat hij niet mee was, dat de automan daarvoor zijn rijbewijs nodig had, en dat hij dus niet kon rijden. Nou, met het gezicht (oorwurm) en de reactie van Thijs hebben we ons toch wel 2 uurtjes mogen vermaken! Hij wilde perse nog langs de autozaak, wij zaten de boel te vertragen zodat we eventueel de sluitingstijd niet zouden halen, waardoor Thijs helemaal gek werd! Uiteindelijk, na boodschappen doen, gaven we hem de sleutel en vroegen of hij ook even wilde rijden. Haha! Gelukkig heeft Thijs ons inmiddels (2 dagen later) wel vergeven.

520 km en 6 uur verder.. De rit naar Las Vegas is smooth verlopen, kleine file (en stop) bij de Hooverdam, een hele grote dam die je onderweg tegenkomt. Het was inmiddels donker dus heel goed was het niet te zien, al waren de lichtjes ook mooi. Ongeveer 10 a 20 mijl voor Vegas konden we de stad ineens zien liggen, een zee van licht! Niet alleen geel maar ook het vele neon was al te zien, supermooi! Aangekomen in Vegas! Allereerst zijn we opzoek gegaan naar een hotel, de vraag was alleen ‘welke?’ We kwamen aan om ongeveer 23.00 dus de vraag was of er nog kamers vrij waren (je zou denken van wel met hotels die 5000+ kamers hebben), gelukkig konden we terecht in Caesar’s Palace. Snel onze spullen in de kamer gezet en de ‘Strip’ op gelopen, wow dat was wel indrukwekkend. Het is één grote kermis in Vegas, al hadden we niet anders verwacht. Helaas konden we niet gokken of drinken omdat ook in Nevada de minimale leeftijd daarvoor 21 is. Wel konden we gewoon door de casino’s lopen, die wel heel gaaf zijn om eens te zien. Gekke jongens die Amerikanen! Rond 3 uur begonnen we allemaal wel een beetje moe te worden en hebben we ons bed opgezocht.

Dag 2

De volgende dag vroeg op gestaan om nog even de strip bij daglicht te bekijken. Alles zag er natuurlijk totaal anders uit dan we de nacht ervoor hadden gezien, al ging het gokken gewoon door. Even ontbeten bij de Starbucks en besproken hoe we onze reis zouden vervolgen. We moesten zondag pas om 08.00u in Reno voor de airshow zijn dus we hadden de hele zaterdag nog voor ons om daar te komen. Kaartje gekocht en een mooie route uitgestippeld.. via ‘Death Valley’! Voorbereid met genoeg water en benzine (want als je ergens niet stil wil komen te staan, zal het daar zijn, heet niet voor niks Death Valley) hebben we onze tocht voortgezet door deze vallei. Een lange weg door helemaal niets, maar toch indrukwekkend: tussen veel hoge bergen door, maar ook zaten we op een gegeven moment below sealevel, waar er een aantal mooie zoutvlaktes te zien waren. Gelukkig waren we net voor sunset de vallei uit, toch wel fijn als de weg niet heel betrouwbaar is en er ook vrij weinig andere auto’s te bekennen zijn.

Uiteindelijk kwamen we na een lange rit om ongeveer middernacht aan in Reno. Na wat rondvragen en rijden kwamen we erachter dat vrijwel alle motels/hotels vol waren vanwege de airrace. Om even voor de kosten van de nacht ervoor te compenseren besloten we dan maar een nachtje met wat minder te doen: onze mooie Ford Expedition werd omgetoverd tot slaapplaats! In plaats van uitzicht op de drukke strip konden we nu door de ramen de plaatselijke McDonalds bewonderen.

Dag 3

Na een nachtje van kramp in de benen en pijn in de heupen ging de wekker om 6 uur. Het ontbijt was dit keer niet ver van huis, dus kwamen we op tijd aan bij de airrace. Na iets meer dan 24 uur op elkaars lip zitten, had Tim al genoeg van ons gekregen en besloot de airrace zelf te gaan bewonderen. In andere woorden: hij was teruggelopen naar de auto om zijn zonnebril te halen, en was vervolgens met zijn KLMpas bij de VIP ingang binnengekomen terwijl wij netjes (betaald!) naar binnen zijn gegaan bij de gewone-mensen-ingang. Net als bij ons in Mesa, schijnt in Reno de zon ook erg fel. Maar gelukkig had Annemiek volgens haarzelf al voldoende gezond in Mesa om nog te kunnen verbranden. We hebben ons de hele ochtend vermaakt met spectaculaire airraces en spetterende shows van onder andere de red eagles en breitling, er werd flink wat afgestunt! Ondertussen brandde de zon nog altijd lekker in op de huid van Annemiek. Om 13.30 kwam toch echt datgene waar we voornamelijk voor kwamen: de demo van de blue angels! Zes F18’s die samen hét demoteam vormen van de US Navy. De hele show was top, van het marcheren naar de kist toe tot het vliegen en de presentatie eromheen, alles was superstrak en precies. Formaties op hoge snelheden en met speling van soms maar een halve meter. Na deze ontzettend mooie show besloten we de laatste races maar over te slaan aangezien dat toch alleen maar tegen zou vallen en Annemiek erachter kwam dat de zon ook hier toch wel erg sterk was geweest. In ieder geval sterk genoeg om haar perzik-huidje een rode kleur te geven. Om een stuk van de lange route naar San Francisco maar alvast te rijden, zijn we naar het zuiden gerijden, om de volgende dag via Yosemite Park in San Francisco te komen. Terwijl Tim achter het stuur zat, Thijs zich de taak van navigator had toegeëigend, en Stef en Annemiek achterin lagen te slapen, bleken we iets van de route te zijn afgeweken. Ineens lag Lake Tahoe namelijk rechts van ons! Om deze omweg (per ongeluk of met opzet, meningen verschillen) toch maar een positieve draai te geven, hebben we de ideale kans gegrepen om toch nog even een douche/bad te nemen. Heerlijk opgefrist reden we daarna door naar de oostingang van het park. Ook die avond zaten de motels weer lekker vol, waardoor we even moesten backtracken om nog een nacht slapen in de auto te voorkomen.

Dag 4

[djosemit], [djosemait], [joseemitee] of gewoon Yosemite [djosehmitie] . Dit is waar we de eerste uren van de dag mee geworsteld hebben. Van Stef, die er al eens was geweest, wisten we hoe het echt uitgesproken moest worden, maar de rest (lees: thijs ;-) ) bleek hardleers, waardoor het nog regelmatig een bron van vermaak was. Hoe het dan ook uitgesproken werd, Yosemite Park is een nationaal park door de bergen met mooie meertjes en grote watervallen. Na veel fotostops en genieten van de mooie route kwamen we uiteindelijk aan bij het dorpje waar Stef ons een grote waterval had beloofd. We vonden het gebrek aan geruis en het feit dat we niks zagen vanaf de weg al vreemd, maar eenmaal aangekomen bij de rotsen bleek hij droog te staan! Foto’s van de grote waterval zijn er dus niet van gekomen, maar de bergen stonden er nog wel. Ook stonden er een paar mooie bomen waar Tim een leuk trucje van de vereniging heeft uitgevoerd: het beruchte boomkleven. Hierna was het nog een paar uur rijden richting San Francisco.
Aangekomen in San Francisco konden we de pk’s van onze Ford wel goed gebruiken, de hellingen in deze stad waren soms onvoorstelbaar. Na ons een tijdje verbaasd te hebben over de mist die in deze stad hangt (komt door het koude water van de zee voor San Francisco) zijn we op zoek gegaan naar een hotel. In de buurt van het vliegveld hebben we de nacht doorgebracht in een motel 6. ‘s Avonds zijn we naar Pier 39 gereden om even lekker uit eten te gaan. Pier 39 vormt een onderdeel van Fishermans Wharf, een deel van de haven wat vol zit met leuke restaurantjes en winkels. Toen we op de pier liepen hoorden we veel geluid vanaf het water, bleek dat er 600 zeehonden in de haven lagen! Al snel maakten we de vergelijking met een klasgenoot, die er vijver ging na het roepen van ‘Rimslaap, vijver jezelf!’ (insider joke). Toen zijn we ons bed maar ingedoken want we moesten weer vroeg op.

Dag 5

Vandaag waren we vroeg opgestaan om de Golden Gate Bridge te bewonderen. Bij het motel was de lucht nog strakblauw, stiekem hadden we gehoopt dat dit bij de brug ook zo zou zijn. Echter, naarmate we dichterbij kwamen, werd het zicht steeds slechter. Het grappige was wel dat het zicht halverwege de brug ineens weer beter werd. Aan de andere kant hebben we dus nog een paar mooie foto’s kunnen maken. We hebben ons allemaal verbaasd over hoe het weer in zo’n klein gebied zoveel kan verschillen. Erna snel richting downtown om ons verlate ontbijt te nuttigen. Hier hebben we even onze koppen bij elkaar gestoken en een short term plan en long term plan gemaakt. Een uur later moesten we alles weer veranderen, omdat we erachter kwamen dat Alcatraz die middag niet meer ging lukken. In plaats daarvan hebben we downtown wat meer verkend, Thijs heeft zijn creditcard weer een paar keer door de kaartlezer kunnen halen en kwam met volle tassen naar buiten. Ook Annemiek was erg blij met een leren jasje van 40 (!) dollar, terwijl Stef hem had goedgekeurd. In ons toeristenboekje vonden we nog wat om te bekijken: Coit Tower. Na een behoorlijke klim (voor Thijs en Tim) naar de heuveltop, konden we gelukkig met de lift de laatste 210 foot omhoog komen. Van dit punt hadden we een indrukwekkend uitzicht over de hele stad en baai. Ook konden we dit keer de golden gate bridge clear of clouds zien. Na een rondje foto’s kon de afdaling weer ingezet worden. Nog even gebrowsed in Fishermans Wharf omdat dat toch in de buurt lag, en vervolgens weer richting downtown gelopen. Onderweg even wat spullen in de auto gelegd en er weer uitgehaald, waarna Tim en Thijs besloten dat ze zere voetjes hadden. Zij hebben dan ook de cable car genomen, een vorm van openbaar vervoer of eigenlijk een attractie, die typisch is voor San Francisco. Bij union square (hartje downtown) kwam de groep weer bij elkaar en besloten we bij de cheesecake factory te gaan eten. Deze bleek op het dak te zitten van een warenhuis aan union square!
Diner met uitzicht dus!

Dag 6

Voor de verandering maar weer eens vroeg opgestaan en Annemiek er voor de verandering weer als eerste uit. Alcatraz stond vandaag namelijk op de planning! Deze beruchte gevangenis op de rots kon natuurlijk niet ontbreken in onze San Francisco tour. Bij de boot moesten we weer even wachten op Thijs: net als elke voorgaande ochtend moest hij zijn haar nog even doen in de toiletten. Hier zit een klein verhaal achter. Thijs was namelijk zijn föhn vergeten. Ja, zijn föhn. Hoewel Annemiek toch echt de enige echte vrouw was, was Thijs het meisje van de trip! Nu moest hij elke ochtend zijn haar eerst laten drogen, voordat hij zijn gel erin kon doen. Daardoor moest er, niet een van die dagen, maar ook de vijf andere, na elk ontbijt een tripje naar de toiletten worden gemaakt, uiteraard met het potje gel. Niet een van deze dagen hebben wij het verschil kunnen ontdekken tussen het-haar-voor-de-trip en het-haar-na-de-trip. Na deze (dagelijkse) onderbreking konden we eindelijk op de boot naar Alcatraz stappen. Eenmaal aangekomen kregen we een erg goed idee van hoe het vroeger voor de gevangenen moet zijn geweest. Uitzicht op San Francisco, weten wat je mist, opgesloten op de rots, wij konden ons goed voorstellen dat men daar alleen maar aan ontsnappen dacht. Leuk weetje: Alcatraz was de enige gevangenis waar ze warm water aan de gevangenen gaven. Luxe? Nee hoor, ze wilden niet dat de gevangenen zouden wennen aan het koude water van de baai.

Na het bezoek aan Alcatraz zijn we doorgereden naar Los Angeles. We hadden vantevoren al besloten een stukje Pacific Coast Highway te rijden, ook wel route 1. Annemiek (aan het stuur) was zo snel dat er geen tijd meer was om eeeeeventjes voor een hele mooie, speciale brug te stoppen. Dit werd er later nog goed ingewreven, aangezien de brug een mooi fotomomentje zou zijn geweest. Gelukkig kwamen er nog zoveel mooie fotomomentjes dat de brug bijna vergeten was aan het eind van de dag. Een wilde kustlijn met mooie stranden en rotsen. Zie hiervoor de foto’s, want die zeggen meer dan een duizend woorden.

In LA zijn we richting Santa Monica gereden. Het plan was om daar een motel te zoeken, zodat we de volgende ochtend eerst naar de Santa Monica pier konden rijden voordat we richting het strand zouden gaan. Zo gezegd, zo gedaan.

Dag 7

Dit keer écht voor de verandering maar eens uitgeslapen, tot wel 8 uur. En, ook écht voor de verandering, Thijs als eerste opgestaan. Dit was namelijk zijn dag, omdat we richting Newport of Laguna Beach zouden gaan, aan Thijs het besluit. Eerst nog snel even langs de Santa Monica Pier, en vervolgens doorgescheurd naar Laguna Beach (keuze van Thijs, daar was de natuur (lees: de vrouwelijke bevolking) heel mooi). Stef en Annemiek hadden nog steeds geen zonnebrand gekocht, en met het strand in zicht hadden ze daar ook geen zin meer in, dus, Annemiek besloot het dit keer maar toe te geven: ze ging verbranden. Een heerlijk dagje strand gehad. De meeuwen hadden ons van onze chips beroofd, de mooie roze zonnebril van Annemiek werd opgeslokt door de Pacific, en tot slot werden Thijs, Stef en Annemiek ook nog eens ingemaakt tijdens een potje volleybal door drie Turken. Verder was het echter een geslaagde afsluiting van onze trip; het allerlaatste uur hebben we zelfs nog pizza gegeten op het strand. Toen begon de weg terug, met achterin inderdaad een goed verbrande Annemiek, die de hele weg nog heeft zitten smeren. Om ongeveer half 1 ‘s nachts arriveerde de Ford Expedition met inhoud weer in Mesa, en was onze vakantie helaas voorbij. Weer aan de studie en terug in de boeken!

Tim, Thijs, Stef en Annemiek.
* Mede mogelijk gemaakt door meneer Haber


Een erg lang verhaal! Hopelijk zijn er mensen die het lezen, anders is het leuk voor mezelf als ik later oud ben ofzo....

Begonnen op de Arrow, weer even hard studeren maar het gaat goed en het vliegen is weer super leuk! Weer een nieuwe uitdaging!

Better safe, than sorry...

De afgelopen dagen wordt er weinig gevlogen. Dit omdat meneer de President in Phoenix rondloopt. Herbert heeft al 7 dagen niet meer gevlogen, Ralph in 7 dagen een keer en Stef wint het met twee keer in 7 dagen. Niet slecht.....

De ene keer dat Ralph wel vloog was er een die hij waarschijnlijk nooit meer zal vergeten... Na een aantal touch en go’s op Falcon dacht ik dat er iets mis was met mijn gear. Een lekke band of een schokdemper zonder vloeistof/gas. Na dit gemeld te hebben aan de verkeersleiding sloeg de toren groot alarm. Ik moest meteen melden hoeveel personen er aan boord waren (one soul on board) en hoeveel fuel er nog over was (2 hours remaining). Met zweet op mijn voorhoofd en mijn riem strak aangetrokken maakte ik een low pass over de baan. Op deze manier kon de brandweer, die ondertussen volledig uitgerust langs de baan stond mijn gear inspecteren. “We don’t see anything out of normal” Hoorde ik de tower zeggen. “Just give it a shot” zij hij toen ik aan mijn volgende circuitje begon... Redelijk nerveus, maar toch kalm kwam ik recht voor de baan. Nu kwam het er op aan. Als er echt iets aan de hand was, dan was dit het moment om scherp te zijn. De landing was er een volgens het boekje. Ik was blij dat ik veilig op de grond stond. Echter schaamde ik me wel een beetje voor het feit dat er een tweetal brandweer auto’s en een ambulance langs de baan geparkeerd stonden. Maar aan de andere kant hebben zij gelukkig niet in actie hoeven komen...

Genoeg tijd hebben we de afgelopen week gehad om leuke dingen te doen. En leuk was het! Gister met z’n 11en dikke wakeboardboot gehuurd. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. De dag begon wat moeizaam... We stonden namelijk eerst met z'n drieen bij het verkeerde meer. Lekker slim... Gelukkig waren we niet de enige die voor niks gereden hadden. Het afgesproken meer was namelijk vol. Vol ja! Er blijkt dus een limiet te zitten aan het aantal boten die in het meer mogen varen. En aangezien half Amerika een boot heeft en er op zaterdag mee gaat varen, waren we nummer 32 in de wachtrij... Gelukkig stond de boot nog op de trailer en waren we binnen een uur rijden wel bij een geschikt meer. Met genoeg eten en drinken aan boord voeren we de haven uit. Bovendien was dit ongekend vette watervoertuig uitgerust met een dik sound systeem inclusief Ipod aansluiting! De dag kon wat mij betreft nu al niet meer stuk. Gelukkig was de boot volledig uitgerust met wakeboards en banden. Na het meer een aantal uur onveilig gemaakt te hebben met een wakeboard zijn we overgegaan naar het volgende onderdeel. Gelukkig had de boot een topsnelheid van ongeveer 40 mile. Dit in combinatie met een band levert het volgend op:






KLIK VOOR GROTE FOTO'S

Voor meer foto's check: http://www.flickr.com/photos/24237786@N04/show/

Eerste navigatie vlucht, maar eerst....een kale kop!

Het is hier een traditie om na je eerste solo vlucht je haar eraf te halen. Koud is het niet, dus... waarom niet? Zo werd op de tondeuse de kop van 6mm gezet en gaan met die banaan! Haar eraf halen kost niet zoveel tijd... laten groeien wel, toch een beetje pijnlijk. Al in Eelde werden door vele klasgenoten de beloftes gemaakt om na de solo traditioneel mee te doen. Om een of andere duistere reden zijn Tim (klasgenoot) en ik nu de enige die met 6mm rondlopen.

Na ons de basis van het vliegen te hebben toegeëigend, komen we aan bij een nieuwe module: Navigeren. Ralph & Stef stonden achter elkaar met instructeur op hetzelfde vliegtuig ingepland. Het maakt dus niet uit of we tussendoor weer op onze thuisbasis terugkomen, of dat we volop van de gelegenheid gebruik maken door de ene heen en de ander terug te laten vliegen. Zo komen we twee keer zo ver! Om meteen maar goed van start te gaan hebben we een mooie bestemming uitgezocht, Lake Havasu! Een mooie stad aan een meer zo’n 150km ten zuiden van Las Vegas.
Aan een navigatie vlucht gaat veel voorbereiding vooraf, het is niet in het vliegtuig stappen en vliegen maar. Eerst bekijken we of het vliegveld genoeg faciliteiten heeft om weer weg te komen, is de baan lang genoeg, is er een parkeerplek beschikbaar en niet onbelangrijk, kunnen we daar de goede brandstof tanken. Dan pakken we de kaart erbij en zoeken we verschillende herkenningspunten op de kaart waarop we onze weg daar naartoe kunnen navigeren. Als dat gedaan is teken we de route in en schrijven we de koers en afstand op. Een paar uur voor de vlucht zijn de winden die op hoogte aanwezig zijn bekend, dan berekenen we onze grondsnelheid, tijd en brandstof die we denken nodig te hebben om er te komen. Vliegen maar! Stef vloog de weg heen en Ralph terug. Een geweldige vlucht beginnend over de drukke stad, over en langs hoge bergen en een uitgerekte woestijn, dan aankomend over het meer landen we op het vliegveld. Wanneer we naar onze parkeerplaats toe taxiën staat er al een marshaller klaar. Iemand die met handgebaren jou duidelijk maakt waar je moet staan en hoe je er komt. Gelukkig stonden we niet ver van de airco af en waren we met een paar stappen binnen in een luxe koele lobby. Na het afgooien van de creditcard van school, altijd goed, konden we genieten van de luxe, terwijl de kist volgetankt werd. Er stonden overheerlijke koekjes klaar, water, koffie, thee en koele slush. In de pilot lounge staan een paar computers om bijvoorbeeld het nieuwe weer te bekijken en een deur verder kom je bij een soort bioscoop. Ontzettend lekkere stoelen waren dat zeg! Hier werd duidelijk goed voor je gezorgd. Als je moe was zou je gebruik kunnen maken van de aanwezige slaapkamers en bij de toilet was er een prullenbak met een sensor die automatisch open ging wanneer je er iets in wilde gooien. Helaas hadden we niet veel tijd want je schijnt ook een auto voor een paar uur mee te kunnen krijgen om lekker te lunchen of iets dergelijks in de stad.
De weg terug was weer net zo gaaf. Ralph hard aan het werk voorin en Stef nagenietend achterin, zoiets kan echt alleen in Amerika!

solo

Eindelijk was het voor de laatste van ons dan ook zover! Na een hoop bloed zweet en tranen én wat extra lessen mocht deze brokkenpiloot dan ook solo de lucht in. Woensdag was dan de belangrijke dag voor het grote feest. De D11 check stond voor de deur. Eenmaal buiten de ‘Delta airspace’ van Falcon Field ga je een PFL doen, dit staat voor practised forced landing. Dit houdt in dat je moet laten zien dat je de kist veilig aan de grond krijgt als je in de lucht een engine failure hebt, het gaat hierbij vooral om dat je weet wat je moet doen en je checklisten kent. Dat eenmaal gedaan te hebben weer terug naar het veld voor enkele touch and go’s (hierbij landt je en zodra je geland bent geef je weer vol gas om weer de lucht in te gaan). Toen de kist dan toch echt veilig aan de grond stond kreeg Herbert het nieuws dan eindelijk te horen, je mag morgen solo!
En ja hoor het is donderdag 30 juli ochtend half 5, tijd om het lekkere bedje te verruilen voor het uniform en een sterk bakkie koffie. Na alle benodigdheden op school te hebben volbracht en de endorsements (een soort toestemming om solo te gaan) te hebben gekregen kon er dan eindelijk achter het stuur worden gekropen om de instructeur toch voor de laatste keer te overtuigen dat je er klaar voor bent. En ja hoor de instructeur geeft dan toch echt het ‘ja’ woord en stapt de kist uit. Voordat de motoren werden gestart was er nog een hoop geklungel met de deur, ik heb tenslotte nog nooit de deur vanbinnen aangeraakt laat staan gesloten:P. Dus na de benodigde paniek en rompslomp was het nu dan toch echt zover! Motortje gestart, getaxied naar de baan en daar gaat hij dan….take off! Nog nooit zo heerlijk werd er gevlogen, lekker relaxt in je een(d)je in de lucht sturen. De checklisten werden op de instructeur’ s stoel gelegd en toch stiekem even genieten van dat momentje, alleen op 300 meter hoogte boven de grond de lucht goed vervuilen, een fantastisch gevoel dus! Totdat de communicatie om de hoek kwam kijken, ik mocht als tweede landen maar ik kon het andere vliegtuig dat ergens voor mij zwermde niet vinden, dit was nog niet eens het grootste probleem totdat degene die achter mij zat besloot om dan maar voor te dringen zonder toestemming. Dit vond de toren niet zo heel erg plezant en stuurde hem meteen terug en liet mij dan indraaien om te gaan landen. Maar toen zag ik het andere vliegtuig ineens recht op me af vliegen…. Het viel allemaal mee en draaide op tijd van mij weg. De eerste landing zat er dan alweer op, op naar de volgende. Bij deze landing was er gelukkig niemand die mij probeerde in te halen of iets maar hierbij was een Chinees of Indiër een beetje verdwaald ( dit komt hier wel vaker voor, dus de toren van Falcon Field is er dan ook wel erg goed op getraind nu). Maar de beste man had vandaag toch wel een beetje erg veel problemen en de toren moest hem geheel helpen en had daardoor niet zoveel stem meer over om mij de benodigde klaringen te geven. Aaangezien ik toch ook een tikkeltje te hoog zat betekende dit go around (niet landen maar weer stijgen met die bak)! Na de tweede en derde landing dan te hebben was het tijd voor wat goede en oude rituelen. De das laten slopen door de instructeur en VIJVER gaan met dat kadaver, iets wat je na het vliegen toch wel erg mist aan Eelde! Ik zeg: op naar de volgende check!

Ralph is solo!

Nu eerst maar een klein updateje over wat we hier de laatste 2 weken hebben uitgespookt! Beginnend met de solo van Ralph, die hij alweer twee weken geleden gevlogen heeft. Half zes in de morgen koos hij voor het eerst in zijn eentje het luchtruim. Na een aantal rondjes gevlogen te hebben kwam hij happy maar bezweet het vliegtuig uit. “Wat was dat warm zeg. Ik had pas door dat mijn ventilator uit stond na mijn eerste landing!” Gelukkig is het vervolgens gebruikelijk dat je met uniform en al in het zwembad wordt gegooid wat voor de zonodige koeling zorgt. Heel cool was dat Bing en Wouter (twee oud klasgenoten van Ralph) de eerste solo live hebben mogen aanschouwen. Zij zouden namelijk twee dagen langskomen die precies op de dag van zijn eerste solo viel. Na twee dagen vertrokken ze in hun rode mustang voor een mooie roadtrip richting Las Vegas, Los Angeles en San Francisco.










Helaas is het hier nog steeds regelmatig 43 graden. Dit betekend meteen dat al het vliegverkeer stil gelegd wordt. Zo ook op vrijdag, twee weken geleden. Omdat we dat weekend alle drie vrij waren besloten we meteen onze spullen te pakken en de auto in te springen. Nu je er toch bent, moet je hem toch even gezien hebben. De Grand Canyon is ongeveer 5 uur rijden maar echt heel erg gaaf om te zien. Eerst twee uurtjes gereden te hebben, hebben we de dag afgesloten met pizza en een lekker koud Coronaatje in een armoedig motel. De volgende ochtend wilde we om 5 uur opstaan om getuigen te zijn van een zonsopkomst in de canyon.


Helaas werden we om 7 uur pas wakker waardoor dat aan onze neuzen voorbij ging. Na nog eens 2,5 uur rijden kwamen we aan in de welbekende kloof. Daar hebben we eerst een aantal uren rongekeken en foto’s gemaakt. Eigenlijk wilde we een horseride maken richting de bodem van de canyon. Dit bleek echter zo populair te zijn dat je een jaar van te voren moet reserveren. In plaats van ter paard zijn we ter voet afgedaald. Dit in groot ongenoegen van Herbert, die volgens zichzelf nog nooit zo’n lange wandeling heeft gemaakt. De Amerikanen die zich een weg omhoog probeerde te vinden kwamen ons al tegemoet. Dit voorspelde niet veel goeds... Met de uitgeputte amerikanen in ons achterhoofd, besloten we na een uur gelopen te hebben een 18-ty te maken om de hitte te ontvluchten. Vreemd was dat we na 40 minuten klimmen, topfit het hoogste punt bereikte.. Dit inclusief Herbert;) Na een lange dag foto’s maken en hiken, terug de auto in terug naar the springs in Mesa! Want zondag moest weer hard geleerd worden door de jongens. Na een week met weer mooie vluchten en weer veel genieten...............zijn we weer een week verder!








Nadat de eerste Solo gevlogen is volgen er uiteraard meer. Zo ook deze week. Zondag morgen om 3 uur ging de wekker. Overigens niet voor Stef en Herbert, die er toen net in kropen na een zwaar avondje stappen. Samen met een klasgenoot zijn we onder het genot van een lekkere bak koffie naar school gereden. Leuk was dat we allebei dezelfde vlucht vlogen. Dit hield in dat we in totaal 3 uur weg zouden zijn. Gelukkig hadden we beide een vliegtuig die de rest van de dag niet meer gebruikt zou worden. Om van deze gelegenheid gebruik te maken zijn we na take-off meteen naar Gateway gevlogen. Gateway is een vliegveld ongeveer net zo groot als het vliegveld van Rotterdam. Alleen dan een stuk drukker en met drie banen naast elkaar. Daar hebben we zoals dat heet circuitjes gevlogen. Je vliegt dan constant een rechthoekig patroon en maakt elk rondje een landing. Een nog laag staand zonnetje en ongelofelijk stabiele lucht maakte deze vlucht eentje die ik nooit meer zal vergeten. Na 8 circuitjes gevlogen te hebben zijn we toch maar even geland voor een korte break. Na geland te zijn wordt je vriendelijk binnengeloodst door een marshaller met de welbekende handgebaren van tv. Grappig is overigens dat je je kleine vliegtuigje gewoon tussen de F18’s en andere grote luchtvaart parkeert. Na even tv gekeken te hebben in de pilot’s lounge en een lekker ontbijtje genuttigd te hebben in de ochtend zon zijn we weer in onze kisten gesprongen en terug gevlogen naar de thuis basis.






Ps. Als je op de foto's klikt kun je ze beeldvullend zien!

SOLO!

Ons weekend bestond voornamelijk uit veel studeren. Stef voor zijn D11 (check voordat je solo mag vliegen) die er dinsdag al aankwam. Ralph & Herbert hadden na een week hard werken eindelijk de kans om het een en ander bij te lezen. Overdag goed studeren en s’avonds even het dorp in voor een klein feestje. Via via zijn we bij een typisch Amerikaans houseparty beland, net uit de film! Onze zondag was weer behoorlijk saai. We hebben sinds lange tijd weer eens lekker kunnen uitslapen, dat bleek alleen niet zo slim te zijn aangezien we maandag om half 6 al op het rooster stonden! Na flinke dosis kennis in ons opgenomen te hebben lukte het ons dus niet om 8 uur alweer het bed in te kruipen. Daarentegen kunnen we voor het vliegen wel al om 3 uur uit bed komen voor de voorbereidingen. We kijken voor een vlucht bijvoorbeeld naar het weer, wat hier voor bijna alle dagen hier hetzelfde is. Het gewicht en de verdeling daarvan binnen het vliegtuig. De performance, hoeveel baanlengte hebben we nodig voor het opstijgen en landen. Even een snelle blik in de maintenancelog van de kist, dan nog een kleine inspectie aan het vliegtuig en tot slot een briefing over wat we gaan doen die vlucht. Als dat allemaal gedaan is.... vliegen maar met dat kadaver!!!

De vluchten zijn nog steeds geweldig! We gaan hard vooruit en leren veel nieuwe dingen. Wanneer we zelf niet vliegen proberen we zo veel mogelijk bij elkaar achterin mee te vliegen. Als we gevlogen hebben bespreken we die altijd na, meestal komen hier wat tips en dingen om te studeren uit voor de volgende keer.

Dinsdag was het dan zo ver voor Stef, de check voordat je solo gaat. Na een goede voorbereiding kwamen eerst een paar vragen over het weer en de systemen van het vliegtuig. Dit kon Stef allemaal goed beantwoorden dus vliegen maar! We zijn vertrokken van het vliegveld en na een kort rondje weer teruggekomen zodat er wat verschillende landingen gedaan konden worden. Ze verwachten na 14 uur vliegervaring nog niet dat alles perfect gaat. Het is belangrijk dat je begrijpt wat er gaande is in de lucht en goed communiceert met ander verkeer en de grond. Je moet alles kunnen volgen en de vlucht vooral veilig uitvoeren. Gelukkig ging alles goed! Na een vlucht van iets meer dan een uur waren we terug. De examinator hield Stef niet langer in spanning en vertelde het goede nieuws meteen! Dit betekent dus de volgende dag SOLO!!!!!!!!!

Helaas stond er die volgende dag te veel wind en ging het grote feest niet door. Voor niets om 3 uur eruit gegaan! Morgen weer proberen. Het voordeel is wel dat je nog de hele dag hebt als je terug komt! Veel nuttigs wordt er echter niet gedaan, het blijft meestal bij een beetje hangen bij het zwembad en wat boeken doorbalderen. Om 8 uur lagen we al in bed en voor de veranderingen gingen we er weer lekker vroeg uit! Ook deze ochtend maakte de winden het nog even spannend. Het meteo raport van 5 uur was nog buiten limieten, even een uurtje wachten in de hoop dat het beter werd. Om 6 uur was dit inderdaad het geval! Hop! snel die kist in! Eerst 3 landingen gemaakt met instructeur en vervolgens stapte hij uit. Nu begon het pas echt. Ook al weet je dat je het kan, is dit toch even spannend. Eerste keer alleen die kist opstarten. eEn vlucht vliegen zonder dat iemand ernaast zit om je te corrigeren. Na het taxiën naar de baan ging het echt gebeuren. “TAKE OFF” luidde er door de cockpit en het gas ging naar vol vermogen! Bij een snelheid 110 km/h ging het stuur naar achteren en kwam ik los van de grond. YEAHOE alleen in de lucht! Tijdens zo’n vlucht vlieg je een circuit af. Dit is een rechthoekig pad dat je in de lucht afbrengt. Je draait steeds na een bepaalde tijd 90 graden naar rechts om zo na 4 rechterbochten weer voor het begin van de baan uit te komen om te landen. Dit 3x. Na een paar keer goed kijken of er echt niemand naast me of stiekem achter me zit geloofde ik pas echt dat ik er alleen in zat! Wat een fantastisch gevoel geeft dat zeg, ongelofelijk. Na drie ontzettend gave landingen heb ik mezelf moeten dwingen de kist aan de grond te houden.

Daar stonden Ralph, Herbert, Daniel Sundby (onze instructeur) en een paar klasgenoten me op te wachten voor een felicitatie. Het is traditie dat de instructeur op dat moment je stropdas afknipt en je het water in gegooid wordt nog voordat je de grond aanraakt. Zo ook bij mij en ben ik vanuit het vliegtuig naar de auto gedragen, terug gereden naar het ons appartementencomplex en het zwembad in gegooid.
Na twee en een halve week hard studeren en lange dagen maken is de eerste mijlpaal bereikt. SOLO!!!

Eindelijk de lucht in!

Mede dankzij een veel te druk schema is het al weer veel te lang geleden dat we wat van ons hebben laten horen! Allereerst maar een klein verslagje van onze roadtrip naar San Diego die we al weer twee weken geleden hebben gemaakt. Na 7 lange warmen uren rijden door de woestijn waren we eindelijk waar we wilde zijn. Een kleine tegenvaller op dat moment was dat de geplande slaapplaats in het beachhostel aan het strand helaas al dicht was. Gelukkig vonden we al snel een ander motelletje waar we voor 12 dollar per nacht konden slapen. Prima kamertjes eigelijk voor dat geld! Toen we een paar uur later ontwaakten zijn we meteen in de auto gesprongen en naar het strand gereden. Daar aangekomen bleek er tot onze grote verbazing een groot strandfeest aan de gang te zijn. Helemaal niet verkeerd dus! Ralph huurde een surfboardje en lag zo snel als hij kon in het water. De rest begon de dag minder sportief en hield liever met wat zand tussen de tenen het vrouwelijk schoon in de gaten. Iets wat er hier in Phoennix totaal niet is volgens Ralph. Maar goed, na een paar uur op het strand te hebben gehangen hebben we nog even snel met z’n alle wat gegeten en waren we klaar voor het nachtleven in San Diego. Met 21+ in ons achterhoofd zijn we toch maar even downtown San Diego ingedoken. Daar aangekomen bleek het aardig los te gaan. Helaas voor ons is er een tijdje geleden een president geweest die het niet nodig vond om te drinken onder 21 jaar. En is nogal een beetje doorgedraaid in het tegen gaan hiervan.

Gelukkig bleek er na wat speurwerk en rondvragen op straat toch een tent te zijn waar je wel naar binnen mocht als je nog niet ‘volwassen’ was. Helaas bleek dit achteraf toch een kinderdisco te zijn met enkel alleen maar hitsige 14 jarige Amerikaanse pubers. We stonden dus binnen tien minuten allemaal weer buiten. Helaas wel 20 dollar armer. Gelukkig is San Diego niet zo heel klein dus deden we maar een lekker colaatje in één of andere Marokkaanse waterpijp tentje. Gelukkig werkte daar de meest chagrijnige serveerster werkte die je in je hele leven ooit zal tegen komen... Niet echt een succes dus dat stappen in San Diego:P

De morgen daarop zijn we wat vroeger uit bed gesprongen en zijn we naar naar een museum gereden. Een museum?! Ja en museum ja. Een bijna 70 jaar oud vliegdekschip wel te verstaan. Daar aangekomen kochten we eerst wat kaartjes waaruit blijkt dat je in Amerika nooit de volle prijs hoeft te betalen. Helaas lukte het Stef niet, maar
Herbert daarentegen wel! Hij ziet er blijkbaar nog zo schattig uit dat hij voor een 17 jarige naar binnen kon! Na een paar uur lang trots nationalistische geouwehoer aangehoord te hebben vonden we het wel genoeg en zijn we nog wat gaan sightseeing langs de kust. Waarna we voordat we naar huis reden nog even vliegtuigjes hebben staan kijken op San Diego Int.

De dag erop was de dag waar we allemaal zo lang naar hebben uitgekeken. Tijdens de briefing over het systeem van het rooster kregen we geheel tegen onze verwachting in te horen dat we de volgende dag meteen moesten vliegen. Helaas moest Tim nog een weekje wachten omdat het zijn formulieren nog niet op orde had. Dinsdag ochtend was het zo ver. Stef stond als eerst op het rooster. Helaas was het wel de bedoeling dat hij om half 6 de lucht in ging. Het voordeel hiervan is dat de lucht op dit tijdstip nog lekker rustig is. Een nadeel is wel dat je om 2 uur je bed uit moet. Normaal doe je dit om 3:30 maar omdat wij nog noobs zijn moet je iets vroeger naar school zodat je voldoende voorbereidingstijd hebt. Allereerst gingen Stef en Herbert de lucht in. Voordat ze dit deden hebben we eerst nog een korte inspectie van het vliegtuig gedaan(Helaas nog in het donker). Het is daarna de bedoeling dat de ene vliegt en de andere 'backseat' zodat hij er wat van opsteekt. Nadat Stef een uur in de lucht was geweest kwam hij met een grote grijns op zijn gezicht terug. “Nu weet ik het zeker, dit is wat ik voor de rest van mijn leven wil doen!!! Wat fantastisch zeg!!!” Schreeuwde hij me toe terwijl ik de ramp op kwam lopen. Voor Herbert was het alleen nog iets wat vroeg om zijn mening te geven. Gelukkig veranderde dit allemaal nadat hij Take Off ging. Nadat hij die throttle naar voren schoof verscheen er op het vermoeide gezichtje één grote smile! Geweldig gewoon om voor het eerst in zo’n bak gas te geven en het neusje omhoog trekken! Ralph had echter minder plezier tijdens zijn eerste dag vliegen. Mede dankzij een van zijn crew mates, (Ik noem geen namen) die nog niet helemaal wakker was werd zijn vlucht gecancelled. De volgende keer die checklisten in dat vliegtuigen laten liggen Herbert! Gelukkig kwam Ralph de volgende dat wel happy het vliegtuig uit. “Enkel deze vlucht was me die 100.000 euro al waard, behoorlijk leuk speelgoed dit ding!” “Ik wil nog een keer!”



Na bijna twee weken hard werken, veel vliegen en vroeg opstaan is het eindelijk weer weekend.. Nooit gedacht dat dit zo zwaar zou zijn! Stef begint al redelijk naar zijn eerste solo te werken. Hij vliegt na dit weekend al beurtje 10. Daarna heb je de beruchte 11 check. Als je dan laat zien dat je dat vliegtuig zelf weer veilig(liefst heel) aan de grond kan zetten dan stapt je instructeur de volgende vlucht halverwege uit en zal je het toch helemaal zelf moeten doen. Als alles meezit vliegt Stef halverwege volgende week alleen rond en Ralph eind volgende week. Herbert heeft naar zijn mening iets meer tijd nodig. Meer later, nu eerst maar eens weekend vieren!