Eindelijk de lucht in!

Mede dankzij een veel te druk schema is het al weer veel te lang geleden dat we wat van ons hebben laten horen! Allereerst maar een klein verslagje van onze roadtrip naar San Diego die we al weer twee weken geleden hebben gemaakt. Na 7 lange warmen uren rijden door de woestijn waren we eindelijk waar we wilde zijn. Een kleine tegenvaller op dat moment was dat de geplande slaapplaats in het beachhostel aan het strand helaas al dicht was. Gelukkig vonden we al snel een ander motelletje waar we voor 12 dollar per nacht konden slapen. Prima kamertjes eigelijk voor dat geld! Toen we een paar uur later ontwaakten zijn we meteen in de auto gesprongen en naar het strand gereden. Daar aangekomen bleek er tot onze grote verbazing een groot strandfeest aan de gang te zijn. Helemaal niet verkeerd dus! Ralph huurde een surfboardje en lag zo snel als hij kon in het water. De rest begon de dag minder sportief en hield liever met wat zand tussen de tenen het vrouwelijk schoon in de gaten. Iets wat er hier in Phoennix totaal niet is volgens Ralph. Maar goed, na een paar uur op het strand te hebben gehangen hebben we nog even snel met z’n alle wat gegeten en waren we klaar voor het nachtleven in San Diego. Met 21+ in ons achterhoofd zijn we toch maar even downtown San Diego ingedoken. Daar aangekomen bleek het aardig los te gaan. Helaas voor ons is er een tijdje geleden een president geweest die het niet nodig vond om te drinken onder 21 jaar. En is nogal een beetje doorgedraaid in het tegen gaan hiervan.

Gelukkig bleek er na wat speurwerk en rondvragen op straat toch een tent te zijn waar je wel naar binnen mocht als je nog niet ‘volwassen’ was. Helaas bleek dit achteraf toch een kinderdisco te zijn met enkel alleen maar hitsige 14 jarige Amerikaanse pubers. We stonden dus binnen tien minuten allemaal weer buiten. Helaas wel 20 dollar armer. Gelukkig is San Diego niet zo heel klein dus deden we maar een lekker colaatje in één of andere Marokkaanse waterpijp tentje. Gelukkig werkte daar de meest chagrijnige serveerster werkte die je in je hele leven ooit zal tegen komen... Niet echt een succes dus dat stappen in San Diego:P

De morgen daarop zijn we wat vroeger uit bed gesprongen en zijn we naar naar een museum gereden. Een museum?! Ja en museum ja. Een bijna 70 jaar oud vliegdekschip wel te verstaan. Daar aangekomen kochten we eerst wat kaartjes waaruit blijkt dat je in Amerika nooit de volle prijs hoeft te betalen. Helaas lukte het Stef niet, maar
Herbert daarentegen wel! Hij ziet er blijkbaar nog zo schattig uit dat hij voor een 17 jarige naar binnen kon! Na een paar uur lang trots nationalistische geouwehoer aangehoord te hebben vonden we het wel genoeg en zijn we nog wat gaan sightseeing langs de kust. Waarna we voordat we naar huis reden nog even vliegtuigjes hebben staan kijken op San Diego Int.

De dag erop was de dag waar we allemaal zo lang naar hebben uitgekeken. Tijdens de briefing over het systeem van het rooster kregen we geheel tegen onze verwachting in te horen dat we de volgende dag meteen moesten vliegen. Helaas moest Tim nog een weekje wachten omdat het zijn formulieren nog niet op orde had. Dinsdag ochtend was het zo ver. Stef stond als eerst op het rooster. Helaas was het wel de bedoeling dat hij om half 6 de lucht in ging. Het voordeel hiervan is dat de lucht op dit tijdstip nog lekker rustig is. Een nadeel is wel dat je om 2 uur je bed uit moet. Normaal doe je dit om 3:30 maar omdat wij nog noobs zijn moet je iets vroeger naar school zodat je voldoende voorbereidingstijd hebt. Allereerst gingen Stef en Herbert de lucht in. Voordat ze dit deden hebben we eerst nog een korte inspectie van het vliegtuig gedaan(Helaas nog in het donker). Het is daarna de bedoeling dat de ene vliegt en de andere 'backseat' zodat hij er wat van opsteekt. Nadat Stef een uur in de lucht was geweest kwam hij met een grote grijns op zijn gezicht terug. “Nu weet ik het zeker, dit is wat ik voor de rest van mijn leven wil doen!!! Wat fantastisch zeg!!!” Schreeuwde hij me toe terwijl ik de ramp op kwam lopen. Voor Herbert was het alleen nog iets wat vroeg om zijn mening te geven. Gelukkig veranderde dit allemaal nadat hij Take Off ging. Nadat hij die throttle naar voren schoof verscheen er op het vermoeide gezichtje één grote smile! Geweldig gewoon om voor het eerst in zo’n bak gas te geven en het neusje omhoog trekken! Ralph had echter minder plezier tijdens zijn eerste dag vliegen. Mede dankzij een van zijn crew mates, (Ik noem geen namen) die nog niet helemaal wakker was werd zijn vlucht gecancelled. De volgende keer die checklisten in dat vliegtuigen laten liggen Herbert! Gelukkig kwam Ralph de volgende dat wel happy het vliegtuig uit. “Enkel deze vlucht was me die 100.000 euro al waard, behoorlijk leuk speelgoed dit ding!” “Ik wil nog een keer!”



Na bijna twee weken hard werken, veel vliegen en vroeg opstaan is het eindelijk weer weekend.. Nooit gedacht dat dit zo zwaar zou zijn! Stef begint al redelijk naar zijn eerste solo te werken. Hij vliegt na dit weekend al beurtje 10. Daarna heb je de beruchte 11 check. Als je dan laat zien dat je dat vliegtuig zelf weer veilig(liefst heel) aan de grond kan zetten dan stapt je instructeur de volgende vlucht halverwege uit en zal je het toch helemaal zelf moeten doen. Als alles meezit vliegt Stef halverwege volgende week alleen rond en Ralph eind volgende week. Herbert heeft naar zijn mening iets meer tijd nodig. Meer later, nu eerst maar eens weekend vieren!