VFR afgerond en roadtrip!

Een klein berichtje van Stef:

Na 44 vluchten VFR (Visual Flight Rules, voornamelijk vliegen op zicht) is het na een eindcheck VFR afgelopen! De check dus gehaald en dan kan je beginnen aan IFR (Instrument Flight Rules, vliegen op de instrumenten). Tegelijkertijd begin je dan met het leren vliegen van een ander vliegtuig, een zogenaamd complex airplane. Deze heeft een retractable gear en een constant speed propeller (dit houd in dat je zowel de druk achter de propeller en de snelheid van de propeller onafhankelijk van elkaar in kan stellen, voorheen was het gewoon: gas of geen gas erachter).

Hieronder een verhaaltje wat ik de laatste dagen heb gedaan!

Roadtrip van Thijs, Tim, Stef en Annemiek
Phoenix – Las Vegas – Reno – Yosemite Park – San Francisco – Los Angeles - Phoenix
Dag 0
Spannende dag voor Stef en Tim, zij mochten namelijk D44 vliegen! Thijs en Annemiek hebben dit natuurlijk al afgerond en zouden D00 op de Arrow vliegen. Helaas gaat het de laatste tijd enorm traag op de Arrow, of je wordt niet ingedeeld, of je moet je vliegtuig squawken, of het weer is weer eens buiten limieten, het is altijd wat. Daardoor vliegen IFRsjaarzen gemiddeld 2 keer per week. Nadat Stef en Tim hun 44 hadden gehaald (yay!), besloot Stef actie te ondernemen en naar Haber te stappen met een dealtje: als wij nou even paar daagjes vrij kregen voordat we IFR begonnen, gaven we andere mensen de kans de Arrow sneller af te ronden, en konden we erna zelf sneller doorvliegen. Nouuu, zei Haber toen, ik zal zien wat ik kan doen. Toen Thijs en Annemiek terugkwamen van hun 1e Arrow vluchtje, hadden ze dan ook een mailtje van Haber gekregen, waarin stond dat hij besloten had een pauze in te lassen voor degenen die net VFR hadden afgerond. We werden 26 september terugverwacht! ‘ Use the time as you see fit, however please keep studying’. Met 10 dagen vrij in het vooruitzicht wisten we wel een geschikte indeling van de tijd te bedenken: Roadtrip! Al aan het eind van de middag was het plan ontstaan om richting San Fransisco te gaan. Ook was er het weekend een airrace in Reno, waar we ook wel graag heen wilden gaan. Heenweg via Las Vegas, terugweg nog even via LA, achja als je een weekje hebt kun je het gebruiken ook! Toen we ‘s avonds met zn vieren om de tafel zaten, bleek er echter een klein probleempje te zijn: vervoer. Thijs en Tim hadden toestemming nodig van Bas en Thomas om hun bus mee te nemen, en Annemiek en Stef zouden ook een huis vol mensen beroven van de auto. Verschillende opties overwogen, en uiteindelijk toch maar besloten om te proberen een auto te huren. Aangezien we allemaal onder de 21 zijn, was dat lastig (en duur waarschijnlijk), maar niet onmogelijk, we hadden namelijk een adresje gekregen die ook onder de 21 verhuurde. Na afgesproken te hebben de volgende dag vroeg naar school te gaan om ons papierwerk (ja dat was er ook nog) te doen, gingen we allemaal lekker slapen.

Dag 1

Tim had ‘s ochtends de automan gebeld, we bleken voor 500 dollar een auto voor een week te kunnen huren! Goed nieuws dus, maar eerst maar richting school. Aangezien het papierwerk bij Thijs iets langer duurde, gingen Stef, Tim en Annemiek met z’n drieën naar de autodealer toe. Na veel rondgereden te hebben konden we uiteindelijk een Ford Expedition meenemen! Het bleek nog iets meer te kosten met verzekering en belasting etc, maar we vonden het een redelijke prijs voor zo’n auto. Inpakken, boodschappen doen, en wegwezen dus maar! Uiteindelijk zaten we 1600LT in de auto. Al op de terugweg naar de Springs (na autohuren) hadden we besloten een grapje uit te halen met Thijs: we zouden hem gaan vertellen dat hij niet verzekerd was omdat hij niet mee was, dat de automan daarvoor zijn rijbewijs nodig had, en dat hij dus niet kon rijden. Nou, met het gezicht (oorwurm) en de reactie van Thijs hebben we ons toch wel 2 uurtjes mogen vermaken! Hij wilde perse nog langs de autozaak, wij zaten de boel te vertragen zodat we eventueel de sluitingstijd niet zouden halen, waardoor Thijs helemaal gek werd! Uiteindelijk, na boodschappen doen, gaven we hem de sleutel en vroegen of hij ook even wilde rijden. Haha! Gelukkig heeft Thijs ons inmiddels (2 dagen later) wel vergeven.

520 km en 6 uur verder.. De rit naar Las Vegas is smooth verlopen, kleine file (en stop) bij de Hooverdam, een hele grote dam die je onderweg tegenkomt. Het was inmiddels donker dus heel goed was het niet te zien, al waren de lichtjes ook mooi. Ongeveer 10 a 20 mijl voor Vegas konden we de stad ineens zien liggen, een zee van licht! Niet alleen geel maar ook het vele neon was al te zien, supermooi! Aangekomen in Vegas! Allereerst zijn we opzoek gegaan naar een hotel, de vraag was alleen ‘welke?’ We kwamen aan om ongeveer 23.00 dus de vraag was of er nog kamers vrij waren (je zou denken van wel met hotels die 5000+ kamers hebben), gelukkig konden we terecht in Caesar’s Palace. Snel onze spullen in de kamer gezet en de ‘Strip’ op gelopen, wow dat was wel indrukwekkend. Het is één grote kermis in Vegas, al hadden we niet anders verwacht. Helaas konden we niet gokken of drinken omdat ook in Nevada de minimale leeftijd daarvoor 21 is. Wel konden we gewoon door de casino’s lopen, die wel heel gaaf zijn om eens te zien. Gekke jongens die Amerikanen! Rond 3 uur begonnen we allemaal wel een beetje moe te worden en hebben we ons bed opgezocht.

Dag 2

De volgende dag vroeg op gestaan om nog even de strip bij daglicht te bekijken. Alles zag er natuurlijk totaal anders uit dan we de nacht ervoor hadden gezien, al ging het gokken gewoon door. Even ontbeten bij de Starbucks en besproken hoe we onze reis zouden vervolgen. We moesten zondag pas om 08.00u in Reno voor de airshow zijn dus we hadden de hele zaterdag nog voor ons om daar te komen. Kaartje gekocht en een mooie route uitgestippeld.. via ‘Death Valley’! Voorbereid met genoeg water en benzine (want als je ergens niet stil wil komen te staan, zal het daar zijn, heet niet voor niks Death Valley) hebben we onze tocht voortgezet door deze vallei. Een lange weg door helemaal niets, maar toch indrukwekkend: tussen veel hoge bergen door, maar ook zaten we op een gegeven moment below sealevel, waar er een aantal mooie zoutvlaktes te zien waren. Gelukkig waren we net voor sunset de vallei uit, toch wel fijn als de weg niet heel betrouwbaar is en er ook vrij weinig andere auto’s te bekennen zijn.

Uiteindelijk kwamen we na een lange rit om ongeveer middernacht aan in Reno. Na wat rondvragen en rijden kwamen we erachter dat vrijwel alle motels/hotels vol waren vanwege de airrace. Om even voor de kosten van de nacht ervoor te compenseren besloten we dan maar een nachtje met wat minder te doen: onze mooie Ford Expedition werd omgetoverd tot slaapplaats! In plaats van uitzicht op de drukke strip konden we nu door de ramen de plaatselijke McDonalds bewonderen.

Dag 3

Na een nachtje van kramp in de benen en pijn in de heupen ging de wekker om 6 uur. Het ontbijt was dit keer niet ver van huis, dus kwamen we op tijd aan bij de airrace. Na iets meer dan 24 uur op elkaars lip zitten, had Tim al genoeg van ons gekregen en besloot de airrace zelf te gaan bewonderen. In andere woorden: hij was teruggelopen naar de auto om zijn zonnebril te halen, en was vervolgens met zijn KLMpas bij de VIP ingang binnengekomen terwijl wij netjes (betaald!) naar binnen zijn gegaan bij de gewone-mensen-ingang. Net als bij ons in Mesa, schijnt in Reno de zon ook erg fel. Maar gelukkig had Annemiek volgens haarzelf al voldoende gezond in Mesa om nog te kunnen verbranden. We hebben ons de hele ochtend vermaakt met spectaculaire airraces en spetterende shows van onder andere de red eagles en breitling, er werd flink wat afgestunt! Ondertussen brandde de zon nog altijd lekker in op de huid van Annemiek. Om 13.30 kwam toch echt datgene waar we voornamelijk voor kwamen: de demo van de blue angels! Zes F18’s die samen hét demoteam vormen van de US Navy. De hele show was top, van het marcheren naar de kist toe tot het vliegen en de presentatie eromheen, alles was superstrak en precies. Formaties op hoge snelheden en met speling van soms maar een halve meter. Na deze ontzettend mooie show besloten we de laatste races maar over te slaan aangezien dat toch alleen maar tegen zou vallen en Annemiek erachter kwam dat de zon ook hier toch wel erg sterk was geweest. In ieder geval sterk genoeg om haar perzik-huidje een rode kleur te geven. Om een stuk van de lange route naar San Francisco maar alvast te rijden, zijn we naar het zuiden gerijden, om de volgende dag via Yosemite Park in San Francisco te komen. Terwijl Tim achter het stuur zat, Thijs zich de taak van navigator had toegeëigend, en Stef en Annemiek achterin lagen te slapen, bleken we iets van de route te zijn afgeweken. Ineens lag Lake Tahoe namelijk rechts van ons! Om deze omweg (per ongeluk of met opzet, meningen verschillen) toch maar een positieve draai te geven, hebben we de ideale kans gegrepen om toch nog even een douche/bad te nemen. Heerlijk opgefrist reden we daarna door naar de oostingang van het park. Ook die avond zaten de motels weer lekker vol, waardoor we even moesten backtracken om nog een nacht slapen in de auto te voorkomen.

Dag 4

[djosemit], [djosemait], [joseemitee] of gewoon Yosemite [djosehmitie] . Dit is waar we de eerste uren van de dag mee geworsteld hebben. Van Stef, die er al eens was geweest, wisten we hoe het echt uitgesproken moest worden, maar de rest (lees: thijs ;-) ) bleek hardleers, waardoor het nog regelmatig een bron van vermaak was. Hoe het dan ook uitgesproken werd, Yosemite Park is een nationaal park door de bergen met mooie meertjes en grote watervallen. Na veel fotostops en genieten van de mooie route kwamen we uiteindelijk aan bij het dorpje waar Stef ons een grote waterval had beloofd. We vonden het gebrek aan geruis en het feit dat we niks zagen vanaf de weg al vreemd, maar eenmaal aangekomen bij de rotsen bleek hij droog te staan! Foto’s van de grote waterval zijn er dus niet van gekomen, maar de bergen stonden er nog wel. Ook stonden er een paar mooie bomen waar Tim een leuk trucje van de vereniging heeft uitgevoerd: het beruchte boomkleven. Hierna was het nog een paar uur rijden richting San Francisco.
Aangekomen in San Francisco konden we de pk’s van onze Ford wel goed gebruiken, de hellingen in deze stad waren soms onvoorstelbaar. Na ons een tijdje verbaasd te hebben over de mist die in deze stad hangt (komt door het koude water van de zee voor San Francisco) zijn we op zoek gegaan naar een hotel. In de buurt van het vliegveld hebben we de nacht doorgebracht in een motel 6. ‘s Avonds zijn we naar Pier 39 gereden om even lekker uit eten te gaan. Pier 39 vormt een onderdeel van Fishermans Wharf, een deel van de haven wat vol zit met leuke restaurantjes en winkels. Toen we op de pier liepen hoorden we veel geluid vanaf het water, bleek dat er 600 zeehonden in de haven lagen! Al snel maakten we de vergelijking met een klasgenoot, die er vijver ging na het roepen van ‘Rimslaap, vijver jezelf!’ (insider joke). Toen zijn we ons bed maar ingedoken want we moesten weer vroeg op.

Dag 5

Vandaag waren we vroeg opgestaan om de Golden Gate Bridge te bewonderen. Bij het motel was de lucht nog strakblauw, stiekem hadden we gehoopt dat dit bij de brug ook zo zou zijn. Echter, naarmate we dichterbij kwamen, werd het zicht steeds slechter. Het grappige was wel dat het zicht halverwege de brug ineens weer beter werd. Aan de andere kant hebben we dus nog een paar mooie foto’s kunnen maken. We hebben ons allemaal verbaasd over hoe het weer in zo’n klein gebied zoveel kan verschillen. Erna snel richting downtown om ons verlate ontbijt te nuttigen. Hier hebben we even onze koppen bij elkaar gestoken en een short term plan en long term plan gemaakt. Een uur later moesten we alles weer veranderen, omdat we erachter kwamen dat Alcatraz die middag niet meer ging lukken. In plaats daarvan hebben we downtown wat meer verkend, Thijs heeft zijn creditcard weer een paar keer door de kaartlezer kunnen halen en kwam met volle tassen naar buiten. Ook Annemiek was erg blij met een leren jasje van 40 (!) dollar, terwijl Stef hem had goedgekeurd. In ons toeristenboekje vonden we nog wat om te bekijken: Coit Tower. Na een behoorlijke klim (voor Thijs en Tim) naar de heuveltop, konden we gelukkig met de lift de laatste 210 foot omhoog komen. Van dit punt hadden we een indrukwekkend uitzicht over de hele stad en baai. Ook konden we dit keer de golden gate bridge clear of clouds zien. Na een rondje foto’s kon de afdaling weer ingezet worden. Nog even gebrowsed in Fishermans Wharf omdat dat toch in de buurt lag, en vervolgens weer richting downtown gelopen. Onderweg even wat spullen in de auto gelegd en er weer uitgehaald, waarna Tim en Thijs besloten dat ze zere voetjes hadden. Zij hebben dan ook de cable car genomen, een vorm van openbaar vervoer of eigenlijk een attractie, die typisch is voor San Francisco. Bij union square (hartje downtown) kwam de groep weer bij elkaar en besloten we bij de cheesecake factory te gaan eten. Deze bleek op het dak te zitten van een warenhuis aan union square!
Diner met uitzicht dus!

Dag 6

Voor de verandering maar weer eens vroeg opgestaan en Annemiek er voor de verandering weer als eerste uit. Alcatraz stond vandaag namelijk op de planning! Deze beruchte gevangenis op de rots kon natuurlijk niet ontbreken in onze San Francisco tour. Bij de boot moesten we weer even wachten op Thijs: net als elke voorgaande ochtend moest hij zijn haar nog even doen in de toiletten. Hier zit een klein verhaal achter. Thijs was namelijk zijn föhn vergeten. Ja, zijn föhn. Hoewel Annemiek toch echt de enige echte vrouw was, was Thijs het meisje van de trip! Nu moest hij elke ochtend zijn haar eerst laten drogen, voordat hij zijn gel erin kon doen. Daardoor moest er, niet een van die dagen, maar ook de vijf andere, na elk ontbijt een tripje naar de toiletten worden gemaakt, uiteraard met het potje gel. Niet een van deze dagen hebben wij het verschil kunnen ontdekken tussen het-haar-voor-de-trip en het-haar-na-de-trip. Na deze (dagelijkse) onderbreking konden we eindelijk op de boot naar Alcatraz stappen. Eenmaal aangekomen kregen we een erg goed idee van hoe het vroeger voor de gevangenen moet zijn geweest. Uitzicht op San Francisco, weten wat je mist, opgesloten op de rots, wij konden ons goed voorstellen dat men daar alleen maar aan ontsnappen dacht. Leuk weetje: Alcatraz was de enige gevangenis waar ze warm water aan de gevangenen gaven. Luxe? Nee hoor, ze wilden niet dat de gevangenen zouden wennen aan het koude water van de baai.

Na het bezoek aan Alcatraz zijn we doorgereden naar Los Angeles. We hadden vantevoren al besloten een stukje Pacific Coast Highway te rijden, ook wel route 1. Annemiek (aan het stuur) was zo snel dat er geen tijd meer was om eeeeeventjes voor een hele mooie, speciale brug te stoppen. Dit werd er later nog goed ingewreven, aangezien de brug een mooi fotomomentje zou zijn geweest. Gelukkig kwamen er nog zoveel mooie fotomomentjes dat de brug bijna vergeten was aan het eind van de dag. Een wilde kustlijn met mooie stranden en rotsen. Zie hiervoor de foto’s, want die zeggen meer dan een duizend woorden.

In LA zijn we richting Santa Monica gereden. Het plan was om daar een motel te zoeken, zodat we de volgende ochtend eerst naar de Santa Monica pier konden rijden voordat we richting het strand zouden gaan. Zo gezegd, zo gedaan.

Dag 7

Dit keer écht voor de verandering maar eens uitgeslapen, tot wel 8 uur. En, ook écht voor de verandering, Thijs als eerste opgestaan. Dit was namelijk zijn dag, omdat we richting Newport of Laguna Beach zouden gaan, aan Thijs het besluit. Eerst nog snel even langs de Santa Monica Pier, en vervolgens doorgescheurd naar Laguna Beach (keuze van Thijs, daar was de natuur (lees: de vrouwelijke bevolking) heel mooi). Stef en Annemiek hadden nog steeds geen zonnebrand gekocht, en met het strand in zicht hadden ze daar ook geen zin meer in, dus, Annemiek besloot het dit keer maar toe te geven: ze ging verbranden. Een heerlijk dagje strand gehad. De meeuwen hadden ons van onze chips beroofd, de mooie roze zonnebril van Annemiek werd opgeslokt door de Pacific, en tot slot werden Thijs, Stef en Annemiek ook nog eens ingemaakt tijdens een potje volleybal door drie Turken. Verder was het echter een geslaagde afsluiting van onze trip; het allerlaatste uur hebben we zelfs nog pizza gegeten op het strand. Toen begon de weg terug, met achterin inderdaad een goed verbrande Annemiek, die de hele weg nog heeft zitten smeren. Om ongeveer half 1 ‘s nachts arriveerde de Ford Expedition met inhoud weer in Mesa, en was onze vakantie helaas voorbij. Weer aan de studie en terug in de boeken!

Tim, Thijs, Stef en Annemiek.
* Mede mogelijk gemaakt door meneer Haber


Een erg lang verhaal! Hopelijk zijn er mensen die het lezen, anders is het leuk voor mezelf als ik later oud ben ofzo....

Begonnen op de Arrow, weer even hard studeren maar het gaat goed en het vliegen is weer super leuk! Weer een nieuwe uitdaging!