Better safe, than sorry...

De afgelopen dagen wordt er weinig gevlogen. Dit omdat meneer de President in Phoenix rondloopt. Herbert heeft al 7 dagen niet meer gevlogen, Ralph in 7 dagen een keer en Stef wint het met twee keer in 7 dagen. Niet slecht.....

De ene keer dat Ralph wel vloog was er een die hij waarschijnlijk nooit meer zal vergeten... Na een aantal touch en go’s op Falcon dacht ik dat er iets mis was met mijn gear. Een lekke band of een schokdemper zonder vloeistof/gas. Na dit gemeld te hebben aan de verkeersleiding sloeg de toren groot alarm. Ik moest meteen melden hoeveel personen er aan boord waren (one soul on board) en hoeveel fuel er nog over was (2 hours remaining). Met zweet op mijn voorhoofd en mijn riem strak aangetrokken maakte ik een low pass over de baan. Op deze manier kon de brandweer, die ondertussen volledig uitgerust langs de baan stond mijn gear inspecteren. “We don’t see anything out of normal” Hoorde ik de tower zeggen. “Just give it a shot” zij hij toen ik aan mijn volgende circuitje begon... Redelijk nerveus, maar toch kalm kwam ik recht voor de baan. Nu kwam het er op aan. Als er echt iets aan de hand was, dan was dit het moment om scherp te zijn. De landing was er een volgens het boekje. Ik was blij dat ik veilig op de grond stond. Echter schaamde ik me wel een beetje voor het feit dat er een tweetal brandweer auto’s en een ambulance langs de baan geparkeerd stonden. Maar aan de andere kant hebben zij gelukkig niet in actie hoeven komen...

Genoeg tijd hebben we de afgelopen week gehad om leuke dingen te doen. En leuk was het! Gister met z’n 11en dikke wakeboardboot gehuurd. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. De dag begon wat moeizaam... We stonden namelijk eerst met z'n drieen bij het verkeerde meer. Lekker slim... Gelukkig waren we niet de enige die voor niks gereden hadden. Het afgesproken meer was namelijk vol. Vol ja! Er blijkt dus een limiet te zitten aan het aantal boten die in het meer mogen varen. En aangezien half Amerika een boot heeft en er op zaterdag mee gaat varen, waren we nummer 32 in de wachtrij... Gelukkig stond de boot nog op de trailer en waren we binnen een uur rijden wel bij een geschikt meer. Met genoeg eten en drinken aan boord voeren we de haven uit. Bovendien was dit ongekend vette watervoertuig uitgerust met een dik sound systeem inclusief Ipod aansluiting! De dag kon wat mij betreft nu al niet meer stuk. Gelukkig was de boot volledig uitgerust met wakeboards en banden. Na het meer een aantal uur onveilig gemaakt te hebben met een wakeboard zijn we overgegaan naar het volgende onderdeel. Gelukkig had de boot een topsnelheid van ongeveer 40 mile. Dit in combinatie met een band levert het volgend op:






KLIK VOOR GROTE FOTO'S

Voor meer foto's check: http://www.flickr.com/photos/24237786@N04/show/

Eerste navigatie vlucht, maar eerst....een kale kop!

Het is hier een traditie om na je eerste solo vlucht je haar eraf te halen. Koud is het niet, dus... waarom niet? Zo werd op de tondeuse de kop van 6mm gezet en gaan met die banaan! Haar eraf halen kost niet zoveel tijd... laten groeien wel, toch een beetje pijnlijk. Al in Eelde werden door vele klasgenoten de beloftes gemaakt om na de solo traditioneel mee te doen. Om een of andere duistere reden zijn Tim (klasgenoot) en ik nu de enige die met 6mm rondlopen.

Na ons de basis van het vliegen te hebben toegeëigend, komen we aan bij een nieuwe module: Navigeren. Ralph & Stef stonden achter elkaar met instructeur op hetzelfde vliegtuig ingepland. Het maakt dus niet uit of we tussendoor weer op onze thuisbasis terugkomen, of dat we volop van de gelegenheid gebruik maken door de ene heen en de ander terug te laten vliegen. Zo komen we twee keer zo ver! Om meteen maar goed van start te gaan hebben we een mooie bestemming uitgezocht, Lake Havasu! Een mooie stad aan een meer zo’n 150km ten zuiden van Las Vegas.
Aan een navigatie vlucht gaat veel voorbereiding vooraf, het is niet in het vliegtuig stappen en vliegen maar. Eerst bekijken we of het vliegveld genoeg faciliteiten heeft om weer weg te komen, is de baan lang genoeg, is er een parkeerplek beschikbaar en niet onbelangrijk, kunnen we daar de goede brandstof tanken. Dan pakken we de kaart erbij en zoeken we verschillende herkenningspunten op de kaart waarop we onze weg daar naartoe kunnen navigeren. Als dat gedaan is teken we de route in en schrijven we de koers en afstand op. Een paar uur voor de vlucht zijn de winden die op hoogte aanwezig zijn bekend, dan berekenen we onze grondsnelheid, tijd en brandstof die we denken nodig te hebben om er te komen. Vliegen maar! Stef vloog de weg heen en Ralph terug. Een geweldige vlucht beginnend over de drukke stad, over en langs hoge bergen en een uitgerekte woestijn, dan aankomend over het meer landen we op het vliegveld. Wanneer we naar onze parkeerplaats toe taxiën staat er al een marshaller klaar. Iemand die met handgebaren jou duidelijk maakt waar je moet staan en hoe je er komt. Gelukkig stonden we niet ver van de airco af en waren we met een paar stappen binnen in een luxe koele lobby. Na het afgooien van de creditcard van school, altijd goed, konden we genieten van de luxe, terwijl de kist volgetankt werd. Er stonden overheerlijke koekjes klaar, water, koffie, thee en koele slush. In de pilot lounge staan een paar computers om bijvoorbeeld het nieuwe weer te bekijken en een deur verder kom je bij een soort bioscoop. Ontzettend lekkere stoelen waren dat zeg! Hier werd duidelijk goed voor je gezorgd. Als je moe was zou je gebruik kunnen maken van de aanwezige slaapkamers en bij de toilet was er een prullenbak met een sensor die automatisch open ging wanneer je er iets in wilde gooien. Helaas hadden we niet veel tijd want je schijnt ook een auto voor een paar uur mee te kunnen krijgen om lekker te lunchen of iets dergelijks in de stad.
De weg terug was weer net zo gaaf. Ralph hard aan het werk voorin en Stef nagenietend achterin, zoiets kan echt alleen in Amerika!

solo

Eindelijk was het voor de laatste van ons dan ook zover! Na een hoop bloed zweet en tranen én wat extra lessen mocht deze brokkenpiloot dan ook solo de lucht in. Woensdag was dan de belangrijke dag voor het grote feest. De D11 check stond voor de deur. Eenmaal buiten de ‘Delta airspace’ van Falcon Field ga je een PFL doen, dit staat voor practised forced landing. Dit houdt in dat je moet laten zien dat je de kist veilig aan de grond krijgt als je in de lucht een engine failure hebt, het gaat hierbij vooral om dat je weet wat je moet doen en je checklisten kent. Dat eenmaal gedaan te hebben weer terug naar het veld voor enkele touch and go’s (hierbij landt je en zodra je geland bent geef je weer vol gas om weer de lucht in te gaan). Toen de kist dan toch echt veilig aan de grond stond kreeg Herbert het nieuws dan eindelijk te horen, je mag morgen solo!
En ja hoor het is donderdag 30 juli ochtend half 5, tijd om het lekkere bedje te verruilen voor het uniform en een sterk bakkie koffie. Na alle benodigdheden op school te hebben volbracht en de endorsements (een soort toestemming om solo te gaan) te hebben gekregen kon er dan eindelijk achter het stuur worden gekropen om de instructeur toch voor de laatste keer te overtuigen dat je er klaar voor bent. En ja hoor de instructeur geeft dan toch echt het ‘ja’ woord en stapt de kist uit. Voordat de motoren werden gestart was er nog een hoop geklungel met de deur, ik heb tenslotte nog nooit de deur vanbinnen aangeraakt laat staan gesloten:P. Dus na de benodigde paniek en rompslomp was het nu dan toch echt zover! Motortje gestart, getaxied naar de baan en daar gaat hij dan….take off! Nog nooit zo heerlijk werd er gevlogen, lekker relaxt in je een(d)je in de lucht sturen. De checklisten werden op de instructeur’ s stoel gelegd en toch stiekem even genieten van dat momentje, alleen op 300 meter hoogte boven de grond de lucht goed vervuilen, een fantastisch gevoel dus! Totdat de communicatie om de hoek kwam kijken, ik mocht als tweede landen maar ik kon het andere vliegtuig dat ergens voor mij zwermde niet vinden, dit was nog niet eens het grootste probleem totdat degene die achter mij zat besloot om dan maar voor te dringen zonder toestemming. Dit vond de toren niet zo heel erg plezant en stuurde hem meteen terug en liet mij dan indraaien om te gaan landen. Maar toen zag ik het andere vliegtuig ineens recht op me af vliegen…. Het viel allemaal mee en draaide op tijd van mij weg. De eerste landing zat er dan alweer op, op naar de volgende. Bij deze landing was er gelukkig niemand die mij probeerde in te halen of iets maar hierbij was een Chinees of Indiër een beetje verdwaald ( dit komt hier wel vaker voor, dus de toren van Falcon Field is er dan ook wel erg goed op getraind nu). Maar de beste man had vandaag toch wel een beetje erg veel problemen en de toren moest hem geheel helpen en had daardoor niet zoveel stem meer over om mij de benodigde klaringen te geven. Aaangezien ik toch ook een tikkeltje te hoog zat betekende dit go around (niet landen maar weer stijgen met die bak)! Na de tweede en derde landing dan te hebben was het tijd voor wat goede en oude rituelen. De das laten slopen door de instructeur en VIJVER gaan met dat kadaver, iets wat je na het vliegen toch wel erg mist aan Eelde! Ik zeg: op naar de volgende check!

Ralph is solo!

Nu eerst maar een klein updateje over wat we hier de laatste 2 weken hebben uitgespookt! Beginnend met de solo van Ralph, die hij alweer twee weken geleden gevlogen heeft. Half zes in de morgen koos hij voor het eerst in zijn eentje het luchtruim. Na een aantal rondjes gevlogen te hebben kwam hij happy maar bezweet het vliegtuig uit. “Wat was dat warm zeg. Ik had pas door dat mijn ventilator uit stond na mijn eerste landing!” Gelukkig is het vervolgens gebruikelijk dat je met uniform en al in het zwembad wordt gegooid wat voor de zonodige koeling zorgt. Heel cool was dat Bing en Wouter (twee oud klasgenoten van Ralph) de eerste solo live hebben mogen aanschouwen. Zij zouden namelijk twee dagen langskomen die precies op de dag van zijn eerste solo viel. Na twee dagen vertrokken ze in hun rode mustang voor een mooie roadtrip richting Las Vegas, Los Angeles en San Francisco.










Helaas is het hier nog steeds regelmatig 43 graden. Dit betekend meteen dat al het vliegverkeer stil gelegd wordt. Zo ook op vrijdag, twee weken geleden. Omdat we dat weekend alle drie vrij waren besloten we meteen onze spullen te pakken en de auto in te springen. Nu je er toch bent, moet je hem toch even gezien hebben. De Grand Canyon is ongeveer 5 uur rijden maar echt heel erg gaaf om te zien. Eerst twee uurtjes gereden te hebben, hebben we de dag afgesloten met pizza en een lekker koud Coronaatje in een armoedig motel. De volgende ochtend wilde we om 5 uur opstaan om getuigen te zijn van een zonsopkomst in de canyon.


Helaas werden we om 7 uur pas wakker waardoor dat aan onze neuzen voorbij ging. Na nog eens 2,5 uur rijden kwamen we aan in de welbekende kloof. Daar hebben we eerst een aantal uren rongekeken en foto’s gemaakt. Eigenlijk wilde we een horseride maken richting de bodem van de canyon. Dit bleek echter zo populair te zijn dat je een jaar van te voren moet reserveren. In plaats van ter paard zijn we ter voet afgedaald. Dit in groot ongenoegen van Herbert, die volgens zichzelf nog nooit zo’n lange wandeling heeft gemaakt. De Amerikanen die zich een weg omhoog probeerde te vinden kwamen ons al tegemoet. Dit voorspelde niet veel goeds... Met de uitgeputte amerikanen in ons achterhoofd, besloten we na een uur gelopen te hebben een 18-ty te maken om de hitte te ontvluchten. Vreemd was dat we na 40 minuten klimmen, topfit het hoogste punt bereikte.. Dit inclusief Herbert;) Na een lange dag foto’s maken en hiken, terug de auto in terug naar the springs in Mesa! Want zondag moest weer hard geleerd worden door de jongens. Na een week met weer mooie vluchten en weer veel genieten...............zijn we weer een week verder!








Nadat de eerste Solo gevlogen is volgen er uiteraard meer. Zo ook deze week. Zondag morgen om 3 uur ging de wekker. Overigens niet voor Stef en Herbert, die er toen net in kropen na een zwaar avondje stappen. Samen met een klasgenoot zijn we onder het genot van een lekkere bak koffie naar school gereden. Leuk was dat we allebei dezelfde vlucht vlogen. Dit hield in dat we in totaal 3 uur weg zouden zijn. Gelukkig hadden we beide een vliegtuig die de rest van de dag niet meer gebruikt zou worden. Om van deze gelegenheid gebruik te maken zijn we na take-off meteen naar Gateway gevlogen. Gateway is een vliegveld ongeveer net zo groot als het vliegveld van Rotterdam. Alleen dan een stuk drukker en met drie banen naast elkaar. Daar hebben we zoals dat heet circuitjes gevlogen. Je vliegt dan constant een rechthoekig patroon en maakt elk rondje een landing. Een nog laag staand zonnetje en ongelofelijk stabiele lucht maakte deze vlucht eentje die ik nooit meer zal vergeten. Na 8 circuitjes gevlogen te hebben zijn we toch maar even geland voor een korte break. Na geland te zijn wordt je vriendelijk binnengeloodst door een marshaller met de welbekende handgebaren van tv. Grappig is overigens dat je je kleine vliegtuigje gewoon tussen de F18’s en andere grote luchtvaart parkeert. Na even tv gekeken te hebben in de pilot’s lounge en een lekker ontbijtje genuttigd te hebben in de ochtend zon zijn we weer in onze kisten gesprongen en terug gevlogen naar de thuis basis.






Ps. Als je op de foto's klikt kun je ze beeldvullend zien!