SOLO!

Ons weekend bestond voornamelijk uit veel studeren. Stef voor zijn D11 (check voordat je solo mag vliegen) die er dinsdag al aankwam. Ralph & Herbert hadden na een week hard werken eindelijk de kans om het een en ander bij te lezen. Overdag goed studeren en s’avonds even het dorp in voor een klein feestje. Via via zijn we bij een typisch Amerikaans houseparty beland, net uit de film! Onze zondag was weer behoorlijk saai. We hebben sinds lange tijd weer eens lekker kunnen uitslapen, dat bleek alleen niet zo slim te zijn aangezien we maandag om half 6 al op het rooster stonden! Na flinke dosis kennis in ons opgenomen te hebben lukte het ons dus niet om 8 uur alweer het bed in te kruipen. Daarentegen kunnen we voor het vliegen wel al om 3 uur uit bed komen voor de voorbereidingen. We kijken voor een vlucht bijvoorbeeld naar het weer, wat hier voor bijna alle dagen hier hetzelfde is. Het gewicht en de verdeling daarvan binnen het vliegtuig. De performance, hoeveel baanlengte hebben we nodig voor het opstijgen en landen. Even een snelle blik in de maintenancelog van de kist, dan nog een kleine inspectie aan het vliegtuig en tot slot een briefing over wat we gaan doen die vlucht. Als dat allemaal gedaan is.... vliegen maar met dat kadaver!!!

De vluchten zijn nog steeds geweldig! We gaan hard vooruit en leren veel nieuwe dingen. Wanneer we zelf niet vliegen proberen we zo veel mogelijk bij elkaar achterin mee te vliegen. Als we gevlogen hebben bespreken we die altijd na, meestal komen hier wat tips en dingen om te studeren uit voor de volgende keer.

Dinsdag was het dan zo ver voor Stef, de check voordat je solo gaat. Na een goede voorbereiding kwamen eerst een paar vragen over het weer en de systemen van het vliegtuig. Dit kon Stef allemaal goed beantwoorden dus vliegen maar! We zijn vertrokken van het vliegveld en na een kort rondje weer teruggekomen zodat er wat verschillende landingen gedaan konden worden. Ze verwachten na 14 uur vliegervaring nog niet dat alles perfect gaat. Het is belangrijk dat je begrijpt wat er gaande is in de lucht en goed communiceert met ander verkeer en de grond. Je moet alles kunnen volgen en de vlucht vooral veilig uitvoeren. Gelukkig ging alles goed! Na een vlucht van iets meer dan een uur waren we terug. De examinator hield Stef niet langer in spanning en vertelde het goede nieuws meteen! Dit betekent dus de volgende dag SOLO!!!!!!!!!

Helaas stond er die volgende dag te veel wind en ging het grote feest niet door. Voor niets om 3 uur eruit gegaan! Morgen weer proberen. Het voordeel is wel dat je nog de hele dag hebt als je terug komt! Veel nuttigs wordt er echter niet gedaan, het blijft meestal bij een beetje hangen bij het zwembad en wat boeken doorbalderen. Om 8 uur lagen we al in bed en voor de veranderingen gingen we er weer lekker vroeg uit! Ook deze ochtend maakte de winden het nog even spannend. Het meteo raport van 5 uur was nog buiten limieten, even een uurtje wachten in de hoop dat het beter werd. Om 6 uur was dit inderdaad het geval! Hop! snel die kist in! Eerst 3 landingen gemaakt met instructeur en vervolgens stapte hij uit. Nu begon het pas echt. Ook al weet je dat je het kan, is dit toch even spannend. Eerste keer alleen die kist opstarten. eEn vlucht vliegen zonder dat iemand ernaast zit om je te corrigeren. Na het taxiën naar de baan ging het echt gebeuren. “TAKE OFF” luidde er door de cockpit en het gas ging naar vol vermogen! Bij een snelheid 110 km/h ging het stuur naar achteren en kwam ik los van de grond. YEAHOE alleen in de lucht! Tijdens zo’n vlucht vlieg je een circuit af. Dit is een rechthoekig pad dat je in de lucht afbrengt. Je draait steeds na een bepaalde tijd 90 graden naar rechts om zo na 4 rechterbochten weer voor het begin van de baan uit te komen om te landen. Dit 3x. Na een paar keer goed kijken of er echt niemand naast me of stiekem achter me zit geloofde ik pas echt dat ik er alleen in zat! Wat een fantastisch gevoel geeft dat zeg, ongelofelijk. Na drie ontzettend gave landingen heb ik mezelf moeten dwingen de kist aan de grond te houden.

Daar stonden Ralph, Herbert, Daniel Sundby (onze instructeur) en een paar klasgenoten me op te wachten voor een felicitatie. Het is traditie dat de instructeur op dat moment je stropdas afknipt en je het water in gegooid wordt nog voordat je de grond aanraakt. Zo ook bij mij en ben ik vanuit het vliegtuig naar de auto gedragen, terug gereden naar het ons appartementencomplex en het zwembad in gegooid.
Na twee en een halve week hard studeren en lange dagen maken is de eerste mijlpaal bereikt. SOLO!!!

Eindelijk de lucht in!

Mede dankzij een veel te druk schema is het al weer veel te lang geleden dat we wat van ons hebben laten horen! Allereerst maar een klein verslagje van onze roadtrip naar San Diego die we al weer twee weken geleden hebben gemaakt. Na 7 lange warmen uren rijden door de woestijn waren we eindelijk waar we wilde zijn. Een kleine tegenvaller op dat moment was dat de geplande slaapplaats in het beachhostel aan het strand helaas al dicht was. Gelukkig vonden we al snel een ander motelletje waar we voor 12 dollar per nacht konden slapen. Prima kamertjes eigelijk voor dat geld! Toen we een paar uur later ontwaakten zijn we meteen in de auto gesprongen en naar het strand gereden. Daar aangekomen bleek er tot onze grote verbazing een groot strandfeest aan de gang te zijn. Helemaal niet verkeerd dus! Ralph huurde een surfboardje en lag zo snel als hij kon in het water. De rest begon de dag minder sportief en hield liever met wat zand tussen de tenen het vrouwelijk schoon in de gaten. Iets wat er hier in Phoennix totaal niet is volgens Ralph. Maar goed, na een paar uur op het strand te hebben gehangen hebben we nog even snel met z’n alle wat gegeten en waren we klaar voor het nachtleven in San Diego. Met 21+ in ons achterhoofd zijn we toch maar even downtown San Diego ingedoken. Daar aangekomen bleek het aardig los te gaan. Helaas voor ons is er een tijdje geleden een president geweest die het niet nodig vond om te drinken onder 21 jaar. En is nogal een beetje doorgedraaid in het tegen gaan hiervan.

Gelukkig bleek er na wat speurwerk en rondvragen op straat toch een tent te zijn waar je wel naar binnen mocht als je nog niet ‘volwassen’ was. Helaas bleek dit achteraf toch een kinderdisco te zijn met enkel alleen maar hitsige 14 jarige Amerikaanse pubers. We stonden dus binnen tien minuten allemaal weer buiten. Helaas wel 20 dollar armer. Gelukkig is San Diego niet zo heel klein dus deden we maar een lekker colaatje in één of andere Marokkaanse waterpijp tentje. Gelukkig werkte daar de meest chagrijnige serveerster werkte die je in je hele leven ooit zal tegen komen... Niet echt een succes dus dat stappen in San Diego:P

De morgen daarop zijn we wat vroeger uit bed gesprongen en zijn we naar naar een museum gereden. Een museum?! Ja en museum ja. Een bijna 70 jaar oud vliegdekschip wel te verstaan. Daar aangekomen kochten we eerst wat kaartjes waaruit blijkt dat je in Amerika nooit de volle prijs hoeft te betalen. Helaas lukte het Stef niet, maar
Herbert daarentegen wel! Hij ziet er blijkbaar nog zo schattig uit dat hij voor een 17 jarige naar binnen kon! Na een paar uur lang trots nationalistische geouwehoer aangehoord te hebben vonden we het wel genoeg en zijn we nog wat gaan sightseeing langs de kust. Waarna we voordat we naar huis reden nog even vliegtuigjes hebben staan kijken op San Diego Int.

De dag erop was de dag waar we allemaal zo lang naar hebben uitgekeken. Tijdens de briefing over het systeem van het rooster kregen we geheel tegen onze verwachting in te horen dat we de volgende dag meteen moesten vliegen. Helaas moest Tim nog een weekje wachten omdat het zijn formulieren nog niet op orde had. Dinsdag ochtend was het zo ver. Stef stond als eerst op het rooster. Helaas was het wel de bedoeling dat hij om half 6 de lucht in ging. Het voordeel hiervan is dat de lucht op dit tijdstip nog lekker rustig is. Een nadeel is wel dat je om 2 uur je bed uit moet. Normaal doe je dit om 3:30 maar omdat wij nog noobs zijn moet je iets vroeger naar school zodat je voldoende voorbereidingstijd hebt. Allereerst gingen Stef en Herbert de lucht in. Voordat ze dit deden hebben we eerst nog een korte inspectie van het vliegtuig gedaan(Helaas nog in het donker). Het is daarna de bedoeling dat de ene vliegt en de andere 'backseat' zodat hij er wat van opsteekt. Nadat Stef een uur in de lucht was geweest kwam hij met een grote grijns op zijn gezicht terug. “Nu weet ik het zeker, dit is wat ik voor de rest van mijn leven wil doen!!! Wat fantastisch zeg!!!” Schreeuwde hij me toe terwijl ik de ramp op kwam lopen. Voor Herbert was het alleen nog iets wat vroeg om zijn mening te geven. Gelukkig veranderde dit allemaal nadat hij Take Off ging. Nadat hij die throttle naar voren schoof verscheen er op het vermoeide gezichtje één grote smile! Geweldig gewoon om voor het eerst in zo’n bak gas te geven en het neusje omhoog trekken! Ralph had echter minder plezier tijdens zijn eerste dag vliegen. Mede dankzij een van zijn crew mates, (Ik noem geen namen) die nog niet helemaal wakker was werd zijn vlucht gecancelled. De volgende keer die checklisten in dat vliegtuigen laten liggen Herbert! Gelukkig kwam Ralph de volgende dat wel happy het vliegtuig uit. “Enkel deze vlucht was me die 100.000 euro al waard, behoorlijk leuk speelgoed dit ding!” “Ik wil nog een keer!”



Na bijna twee weken hard werken, veel vliegen en vroeg opstaan is het eindelijk weer weekend.. Nooit gedacht dat dit zo zwaar zou zijn! Stef begint al redelijk naar zijn eerste solo te werken. Hij vliegt na dit weekend al beurtje 10. Daarna heb je de beruchte 11 check. Als je dan laat zien dat je dat vliegtuig zelf weer veilig(liefst heel) aan de grond kan zetten dan stapt je instructeur de volgende vlucht halverwege uit en zal je het toch helemaal zelf moeten doen. Als alles meezit vliegt Stef halverwege volgende week alleen rond en Ralph eind volgende week. Herbert heeft naar zijn mening iets meer tijd nodig. Meer later, nu eerst maar eens weekend vieren!