Eindelijk, na drie maanden vakantie vieren begint het harde leven weer. Waar in Nederland de wekker om half drie in de middag af gaat, gaat hij in de USA om half drie ‘s middags... Gelukkig hebben we vrijdag eerst nog een ongelofelijk gezellige surprise party op het Noordwijkse strand gehad. Tot grote verbijstering van Ralph stonden plotseling al zijn vrienden en familie voor zijn neus. Jammer genoeg was hij een uur te laat, maar wie komt er nu op tijd op zijn eigen surprise party?!). Veel mensen regelde een uniform en verschenen als piloot of stess, andere kwamen geheel uitgedost als terrorist (Inclusief de nodige zelfmoord accessoires) of Hollandse tourist. Stef en Herbert verschenen gelukkig in een KLM uniform inclusief collectorsitem hoedje uit de jaren 80. Eentje waar Roos haar ogen niet vanaf kon houden..
Tot in de late uurtjes vloeide het bier rijkelijk. Maar goed dat we de zonnebrillen niet vergeten waren voor de weg naar huis! Maandag was het dan zo ver, het begin van ons 5 maanden lange avontuur! Even de bagage afgeven en afscheid nemen van de moeders en vriendinnen (Iets wat altijd een raar moment blijft) Vlak bij de gate werd er uiteraard nog een heerlijk bakkie koffie gedaan.
Ongeveer negen uur duurde de reis naar Minneapolis. Ralph en Herbert zaten bij elkaar naast het raam terwijl Stef aan de andere kant van het vliegtuig zat. Al snel merkte we dat de stessen van NorthWest/Delta ons liever op onze eigen plek hadden zitten. Samenscholing van meer dan drie mensen is blijkbaar niet toegestaan. Laat staan een groep van 15 man. Eenmaal op onze tussenstop aangekomen hadden we (Ja, guess what) binnen een halve uur onze eerste XXL fastfood maaltijd achter de kiezen. Na een korte walk around op het vliegveld en het missen van een tas van Ralph sprongen we in het volgende vliegtuig. Mede dankzij Stef hadden we een van de beste plaatsen van het vliegtuig, 1 rij achter de first class. Dit maakte de laatste 3,5 uur een peace of cake. Eenmaal aangekomen in Phoenix werden we warm verwelkomt door al onze klasgenoten die vijf weken geleden al richting de USA vertrokken waren. Al Bijkletsend met onze klasgenoten raakte we midden in downtown Phoenix de weg kwijt. Na een uur lang sight seeing in de stad vonden we eindelijk ‘The Springs’. Dit is het appartementen complex waar we de komende 5 maanden zullen blijven. Zo blij als een stel kinderen waren we, totdat we ons appartementje binnenstapte. Er lag overal vuilnis, een ongelofelijke grote berg vieze vaat en een tapijt dat zo vies was dat je er niet zonder slippers overheen durfde te lopen. Meteen werd ons duidelijk dat dit appartement absoluut niet bewoonbaar was, op zoek naar iets anders dus...
Na vele telefoontjes kregen we eindelijk de Trainings Manager aan de lijn(de grote baas van de vliegschool). Hij wist ons te vertelde dat we op kosten van school in een hotel konden slapen. Na een hoop hassle hadden we eindelijk een lekker en bovenal een schoon bedje om de nacht in door te brengen. Uitslapen was er niet bij want de volgende dag moesten we gewoon weer naar school. Bovendien moest er ook nog een auto gekocht voor onze geplande road trip naar San Diego tijdens ons eerste weekend! Gelukkig was het hotel maar voor een nachtje, het smerige huis werd namelijk dezelfde dag nog gereinigd door een stel Mexicanen.
Lang hebben we gezocht naar de juiste auto, maar eens worden over welke het ging worden werden we niet. Stef en Herbert wilde allebei een towncar maar na er een aantal te hebben bekeken besloten we toch een auto te kopen van twee KLS-ers die weer naar Nederland vertrokken. De komende maanden zal Amerika onveilig gemaakt worden met deze prachtige witte buick uit 96. Prima Bakkie!
Na een hele week lezingen gehad te hebben was het eindelijk vrijdag middag 4 uur. Eerst nog even snel langs de Insurance om de auto te laten verzekering en daarna meteen door naar San Diego. Voordat we aan de 350 mile lange rit begonnen wilde we eerst de auto nog even laten checken. Met bijgevulde olie, koelvloeistof en een volle maag zijn we om 10:30 PM met in totaal 7 gasten uit onze klas richting San Diego. Eenmaal weg van de stad heb je heb je de snelweg helemaal voor je zelf. Mijlen ver hebben we met twee auto's naast elkaar gereden. De snelwegen in de woestijn zijn gelukkig niet verlicht. Er is hierdoor heel erg weinig lichtvervuiling, de ultieme kans om de sterren een keertje goed te zien. We konden zelfs het melkwegstelsel zien, onvoorstelbaar hoeveel sterren daar eigelijk rondzwerven.
2:50 AM, Mexican border “Can you pull over sir?!” Nadat Herbert de auto aan de kant van de weg had stil gezet wilde Stef de agent aanspreken. Normaal zou je het raam open draaien maar in plaats daarvan opende Stef zijn deur. Niet heel erg slim om te doen in Amerika. De agent beveelde Stef meteen de deur dicht te doen met tegelijkertijd zijn hand op zijn wapen... Daarna commandeerde hij de sleutels uit het contact te halen en die aan hem te geven. Meteen legde hij ze op het dak van de auto. Ondertussen werd Ralph achterin wakker en schrok zich wild toen hij een copper recht in zijn ogen aankeek. “How old are you?!” vroeg een ander aan Herbert. Na vertelt te hebben dat we gingen surfen in San Diego en uit Nederland kwamen, kwam er gelukkig een lach op zijn gezicht en mochten we verder rijden.
Een paar uur later kwamen we aan in San Diego, daarover zondag meer!
